Mensen met ernstige psychische aandoeningen hebben naast behandeling tevens hulp nodig bij deelname aan de samenleving. De Individuele Rehabilitatiebenadering (IRB) helpt hierbij door cliënten te begeleiden bij het stellen en uitwerken van persoonlijke doelen op het gebied van werk, dagbesteding, sociale contacten en studeren. De methodiek is ontwikkeld in Boston in de Verenigde Staten door William Anthony en Marianne Farkas en wordt sinds bijna dertig jaar door een Nederlandse scholingsorganisatie onder de naam Stichting Rehabilitatie ’92 ingevoerd in de Nederlandse GGZ. In dit onderzoek wordt onderzocht hoe effectief de IRB is.
Lees hier meer over de IRB en eerder onderzoek op dit gebied.
Voor het onderzoek worden cliënten met ernstige psychische aandoeningen willekeurig verdeeld in twee groepen; de helft van de cliënten krijgt IRB en de andere helft krijgt gebruikelijke zorg bij het realiseren van participatiewensen. Vergeleken wordt bij beide groepen hoe succesvol zij zijn bij het realiseren van werk of een studie en wat veranderingen zijn in hun kwaliteit van leven en functioneren. Daarnaast wordt vergeleken wat de financiële consequenties van IRB of gebruikelijke zorg zijn, zoals besparingen of het beroep dat gedaan wordt op medische en psychische zorg.
Het onderzoek wordt uitgevoerd door Sarita Sanches in het kader van haar promotie. Promotor is prof. dr. Jaap van Weeghel (Tranzo UVT) en copromotoren zijn dr. Jooske van Busschbach (lector aan Hogeschool Windesheim en Rob Gielonderzoekcentrum UMCG en Rijksuniversiteit Groningen) en dr. Wilma Swildens (lector aan Hogeschool Inholland en manager afdeling Zorgmonitoring en onderzoek bij Altrecht GGZ). De laatste is tevens algemeen projectleider en penvoerder van het project dat een subsidie van 396.000 euro kreeg van ZonMW.
GGZ-organisaties en RIBW’s zijn nauw betrokken geweest bij de opzet en uitvoering van het onderzoek. Scholingsinstelling Rehabilitatie ’92 verzorgt het onderwijs en heeft aanpassingen gedaan in het aanbod naar aanleiding van de resultaten van het onderzoek. Lessen die geleerd zijn vanuit het onderzoek worden vertaald naar het curriculum van SPV-ers en HBO verpleegkundigen. Bijvoorbeeld moet er extra aandacht komen voor werk en dagbestedingswensen gezien de geconstateerde grote behoefte van clients en voor het belang van een goede overeenstemming over doelen op dit gebied tussen cliënten en hulpverleners.
De dataverzameling en analyses zijn afgerond, laatste hand wordt gelegd aan artikelen. De eerste uitkomsten zijn inmiddels bekend. Alle deelnemers gingen vooruit, ongeacht de gebruikte begeleidingsmethode. De IRB bleek niet (kosten)effectiever te zijn dan reguliere zorg en begeleiding bij het bevorderen van maatschappelijke participatie na 6 en 12 maanden. Beide patiëntengroepen in ons onderzoek waren veel succesvoller hierin dan patiënten uit ander naturalistisch onderzoek die geen begeleiding kregen. De uitkomsten worden uitgewerkt in een aantal publicaties en een academisch proefschrift. Het onderzoek sluit aan op meerdere onderzoeken naar de effectiviteit van de IRB uitgevoerd door Inholland lector Wilma Swildens en andere collega’s uit het kenniscentrum.
