Dat je ook met een andere achtergrond dan verpleegkunde uitstekend uit de voeten kunt wanneer je wilt werken op het snijvlak van zorg en ICT, bewijst Thomas Vial, ergotherapeut bij Amaris en oprichter van ‘Vial Ergotherapie’.
“Ik merkte dat zorgtechnologie een aantal jaren geleden iets was dat met name werd gestuurd vanuit de technologiekant. Vanuit de zorgkant kreeg je vooral medegedeeld dat iets op een bepaalde manier ging, zonder dat je daar iets in mee te beslissen had. Daarvan dacht ik: ‘dat moet anders, daar wil ik iets mee, dat vind ik interessant!’. Ook Amaris wilde meer met zorgtechnologie, dus zij gaven aan dat ik zeker de master moest gaan doen.”
"Zorgtechnologie werd vooral gestuurd vanuit technologiekant. Ik dacht: dat moet anders, dat vind ik interessant!"
Bij Amaris heeft Vial in verschillende projectgroepen gezeten rondom een vorm van technologie die in de praktijk gebruikt zou gaan worden. Hij vormde de brug tussen de zorgmedewerkers en de technische afdeling. Vial: “Ik heb bij de afdeling ‘Informatisering en Automatisering’ een tijd fysiek op kantoor gezeten, zodat ik kon vertellen hoe de praktijk werkt. Ik kon aangeven waar we met het systeem tegenaan liepen, en vragen of dat anders kon. Een simpele stap om pijnpuntjes in de praktijk te verlichten.”
Vial was betrokken bij de oprichting van het ‘Zorginnovatiehuis', een appartement waar innovaties binnen de ouderenzorg verzameld zijn. “Zorgmedewerkers kunnen naar het ‘Zorginnovatiehuis’ komen en door middel van casuïstiek en scholing bekend raken met zorgtechnologie.” Hij heeft ook meegewerkt aan een project rondom dwaaldetectie, waarbij is gekeken naar een systeem om dwalende dementerende ouderen te lokaliseren.
“De zorg, de cliënt en de familie hebben wensen en de technologie kan iets bieden. Maar technologie zit vaak in technische specificaties of ingewikkelde termen, waarvan de zorg zegt: 'Geen idee, ik wil gewoon dat het dit kan, en hoe je het regelt dat zie je maar’. Waar de opleiding handvatten voor heeft gegeven, is om wensen vanuit de praktijk om te zetten in vereisten aan een systeem: wanneer de zorg zegt ‘Ik wil een belletje wanneer mevrouw op een bepaald punt is’, vertaal je dat naar ‘Wanneer cliënte zich 200 meter vanaf het baken bevindt, gaat er een alarm naar de familie'.”
"De opleiding leert je om praktijkwensen om te zetten in vereisten aan een systeem."
Dat is iets waar de technische kant iets mee kan, stelt Vial: de wens vanuit de praktijk is vertaald naar een eis voor hun systeem, waarop zij kunnen zeggen of iets kan. “Vervolgens kun jij bepalen of het laagdrempelig genoeg is om te gebruiken. Bij dwaaldetectie was dit interessant, want we wilden dwaaldetectie binnen én buiten. En dan wilden we ook een combinatie met leefcirkels, dus dat deuren automatisch open of dicht zouden gaan, afhankelijk van iemands autorisatie.
Een puzzel waar je ‘U’ tegen zegt. Alle drie dingen los van elkaar, daar waren oplossingen voor. Dus de technische mensen zeiden ‘Dat kunnen we. Daar hebben we drie bandjes voor.’ Als je dat vertaalt naar de praktijk, moet een dementerende drie bandjes om doen. Los van dat het niet werkbaar is en de bandjes kwijt raken, krijg je dat niet verkocht aan iemand. Die gaat zeggen ‘Ik heb al een bandje, waarom moet ik er nog twee om?’. We zijn dus verder gaan zoeken naar andere systemen, en dat is gelukt.”
Dit artikel komt uit ICT & Health.
