De passie voor patiënt en technologie van alumnus Sophie Nijenhuis (24)
Tijdens een Open Dag van de opleiding Medisch Beeldvormende en Radiotherapeutische Technieken (MBRT) bij Hogeschool Inholland Haarlem werd Sophie Nijenhuis gegrepen door het enthousiasme van een medestudent. Ze raakte op slag verliefd op het vak. Een half jaar geleden studeerde ze af en kon meteen terecht op de radiologieafdeling van het Spaarne Gasthuis. Haar droomscenario. “Ik word hier zo gelukkig van! Het voelt bijna niet als werk, zoveel plezier en voldoening haal ik eruit.”
Sophie koos voor de opleiding vanwege de perfecte combinatie van zorg en techniek. “Ik wilde mensen helpen, maar was ook gefascineerd door bestralingsbehandelingen en de apparatuur. Wat doet straling met mensen? Wat zijn de voor- en nadelen? En wat als de apparatuur niet goed werkt? Ik had weliswaar geen uitgebreide achtergrond in wis- of natuurkunde, maar als je geïnteresseerd genoeg bent in hoe alles werkt, ga je het vanzelf begrijpen.”
“Het mooiste van de opleiding is dat je leert altijd contact te blijven maken met mensen, welke (taal)barrières of (cultuur)verschillen er ook zijn. Zo had ik vandaag een dove patiënt, dus dan moet je supergefocust zijn. Snapt hij wat ik bedoel? Heb ik zijn aandacht? Daarnaast houd ik van de diversiteit binnen het vak, of het nu gaat om radiotherapie, nucleaire geneeskunde of - mijn specialisatie - radiologie: het in beeld brengen van de aard en de plaats van ziekte, letsel of aandoening door middel van straling. Van het maken van röntgenfoto’s, PET-CT, CT- en MRI-scans, elke dag is anders. Je weet vooraf nooit hoe je dag eruit gaat zien, dat vind ik superfijn.”
Binnen de leergemeenschap Spaarne Gasthuis, een nauwe samenwerking tussen Inholland Haarlem en Spaarne Gasthuis Hoofddorp, volgen derde- en vierdejaars MBRT-studenten al het onderwijs binnen de praktijk van het ziekenhuis. Sophie: “Met een klein groep van ongeveer tien studenten loop je twee jaar lang op de afdelingen radiologie en nucleaire geneeskunde rond. Alles vindt daar plaats: stages, minors, afstudeeronderzoeken. En iedere dinsdag kom je bij elkaar om praktijkcasussen te bespreken, of klinische lessen te volgen van experts uit het ziekenhuis. Het mooie is dat we daarbij zelf kunnen aangeven wat we willen leren, zoals ECG lezen, wat niet standaard in de opleiding zit. Het draait helemaal om de uitwisseling van kennis binnen de groep.” Pas echt leerzaam wordt het volgens Sophie tijdens de stages. “Daar pas je alles toe in de praktijk. Het is een compleet andere ervaring dan alles daarvoor, omdat het nu gaat om echte patiënten met echte pijn.”
“In dit vakgebied is alles interessant! Zo mocht ik voor mijn afstudeerscriptie onderzoek doen naar mogelijke achtergebleven straling in verwijderde tumoren na borstkankeroperaties, en of dit schadelijk is voor chirurgen. Het voorlopige antwoord: minimaal. Maar zulke onderwerpen zijn natuurlijk hartstikke zinvol en actueel. En dankbaar. Neem bijvoorbeeld de borstkankerpatiënten: zodra die diagnose gesteld is, belanden zij in een achtbaan van duizelingwekkend snelle veranderingen. Dan is het extra belangrijk om contact te maken, even met iemand te zitten en hun verhaal te horen. Dát zijn de momenten die er echt toe doen.”
'Even met iemand te zitten en hun verhaal horen. Dát zijn de momenten die er echt toe doen'
'Natuurlijk zijn er ook heftige momenten, maar een kleine glimlach maakt alles goed'
Omdat je zeker ook lol mag maken tijdens je studie, moedigt Sophie iedereen aan om lid te worden van de studievereniging Röntgenius. “Je maakt er vrienden voor het leven!” zegt ze enthousiast. Zelf was ze enkele jaren evenementmanager. “In je eerste studiejaar heeft iedereen verplichte ICV-uren (individuele competentie verdieping), waar de studievereniging Röntgenius allerlei activiteiten voor organiseert. Museumtripjes met een medische twist, maar ook een gezamenlijke reis naar het jaarlijkse European Congress of Radiology in Wenen. Supergaaf om dat met z’n allen te doen, vooral omdat je elkaar de rest van je carrière tegenkomt op nieuwe werkplekken of bij bijscholingscursussen.”
Sophie kan uren over het vak praten. “Natuurlijk zijn er ook heftige momenten, maar een kleine glimlach maakt alles goed. Een kindje dat opgelucht ademhaalt omdat het meeviel, of een oudere die naar huis mag omdat het allemaal goed is gegaan - soms zie je de last gewoon van iemand afglijden. Als het erop aankomt hebben we allemaal wel eens wat hulp nodig, en ik hoop dat ik dat kan bieden Dit prachtige werkterrein mag best wat meer in the spotlight staan.” Toekomstperspectief is er genoeg, benadrukt ze. “Er is overal een tekort aan MBRT-medewerkers. En hoewel ook hier digitalisering plaatsvindt, zal dit vakgebied nooit zonder menselijke inbreng kunnen bestaan.”